Taygetos Teaser : Ταΰγετος

Καλησπέρα...

Από εδώ θα διαβάζεται τις εμπειρίες μου για το ορεινό τρέξιμο καθώς και τις προπονήσεις μου.


Friday, October 04, 2013

Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΥ 2013


Το ταξίδι στον αγώνα αυτόν ήταν κάπως περίεργο. Έχω να γράψω στο μπλογκ μου έναν χρόνο περίπου μετά από την προηγούμενη μου προσπάθεια  τερματισμού το 2012.

Σε γενικές γραμμές στον αγώνα ήμουν περίπου 30-40 λεπτά μπροστά από το όριο κλεισίματος των σταθμών, προς το τέλος από την Νεστάνη και μετά, αυτό το όριο άρχιζε να μειώνεται και να γίνεται όλο και πιο πιεστικός ο αγώνας. Ο αγώνας είναι πολύ σκληρός και ίσως ότι πιο σκληρό έχω κάνει έως τώρα, και αυτό γιατί ΠΡΕΠΕΙ να διαχειρίζεσαι τον πόνο από πολύ νωρίς, λόγω ασφάλτου. Βρέθηκα να προσπαθώ σχεδόν από την αρχή να βρω απαντήσεις στο ερώτημα  “γιατί συνεχίζω ή γιατί να πονάω; ” Δεν σε κερδίζει αυτός ο αγώνας λόγω ομορφιάς, και για αυτό πρέπει να βρεις ένα τέχνασμα ή έναν σοβαρό λόγο να συνεχίσεις, εάν δεν σε εγκαταλείψει το σώμα σου.

Είχα ένα πρόβλημα, και αυτό ήταν το μάγκωμα των ποδιών μου, πράγμα που το παθαίνουν πολλοί αθλητές του αγώνα, κάτι που πέρσι με άφησε με δυο ξύλινα ποδάρια. Οι συνοδοί μου όμως είχαν άλλη άποψη, και μου έλεγαν ότι απλώς πονούσα που ήταν φυσικό μετά από τέτοια καταπόνηση. Αυτό που θέλω εγώ να τονίσω είναι ότι εκεί που οι πιο πολλοί γύρω μου στην αρχή, αλλά κυρίως στο τέλος, περπατούσαν και έτρεχαν, εγώ μπορούσα να συνεχίσω το τρέξιμο, πράγμα που σημαίνει ότι είχε γίνει σωστή δουλειά στην προετοιμασία μου, δεν ανέβαζα τόσους παλμούς, και κατόρθωνα να συνεχίζω χωρίς να κόβομαι στους σταθμούς.

Το βράδυ της Πέμπτης κοιμηθήκαμε με την Μαρία σε ένα ξενοδοχείο στην Αρεοπαγίτου πεντακόσια μέτρα περίπου από την εκκίνηση του αγώνα. Το πρωί ετοιμάσαμε  το αυτοκίνητο με τα απαραίτητα εφόδια για τον αγώνα και πήγαμε στη γραμμή εκκίνησης. Οι συνοδοί μου ήταν ο Σταύρος και η Μαρία.

Ο ΑΓΩΝΑΣ

Στις 7:00 ακριβώς βρεθήκαμε να κατηφορίζουμε το πλακόστρωτο της Αρεοπαγίτου με τον φίλο μου Βαγγέλη Μπάκα (με τον οποίο είχαμε κάνει αρκετές προπονήσεις μαζί). Κάπου εκεί τον έχασα τον Βαγγέλη και βρέθηκα με τον Καραλιά Παναγιώτη, που με συνόδευσε μέχρι την Πειραιώς. Δεν είχε ζέστη και δεν το πίεζα καθόλου, κοιτούσα το ρολόι μου το οποίο ήθελα να γράφει έναν ρυθμό γύρω στα 6:20 λεπτά το χιλιόμετρο. Ο στόχος μου μέχρι την Κόρινθο ήταν όχι κάτω από εννέα ώρες, δηλαδή μισή ώρα πριν το κλείσιμο του σταθμού. Το κομμάτι αυτό του αγώνα που είναι και το πιο άχαρο και δεν επιτρέπεται η εξωτερική βοήθεια. Σε γενικές γραμμές ο ρυθμός μου δεν είναι διακοπτόμενος και τρέχω συνέχεια ακόμα και στις ανηφόρες σε σχέση με τους υπόλοιπους γύρω μου που σταματάνε το τρέξιμο και περπατάνε ακόμα και στις ευθείες. Στο τμήμα αυτό μέχρι την Κόρινθο σε σχέση με πέρσι περπάτησα ελάχιστες ανηφόρες ενώ έφτασα στον σταθμό 15 λεπτά πιο νωρίς από πέρσι, δηλαδή 33' μπροστά από το όριο στην 186 θέση.
Οι οδηγίες εδώ ήταν να φύγουν τα ρούχα συμπίεσης (έσφιγγαν!!! δεν ένιωθα άνετος), να πετάξω το ρολόι (μεγάλη υπόθεση!!!), μασάζ, φαγητό, να αλλάξω κάλτσες(iniji) και παπούτσια, και να επαλείψω τα ποδιά με καινούργια στρώση footcreme της gewohl(καμιά φουσκάλα στα πέλματα στον τερματισμό). Να προσθέσω εδώ ότι το φαγητό μου ήταν κυρίως πατάτες βραστές, αυγά βραστά χωρίς τον κρόκο, λίγο ρύζι, κοκα-κολα, ρυζόγαλο, παπάγια, μέλι, λίγα ποτά, recovery. Φεύγω λοιπόν από τον σταθμό της Κορίνθου 80χιλ. με 30' περίπου αβάτζα. Αρχίζω να νοιώθω πολύ καλύτερα, και σε συνδυασμό με το τοπίο που αλλάζει, αλλάζει και η ψυχολογία μου. Σε σχέση με πέρσι είμαι πολύ καλύτερα ακόμα και στο τμήμα μετά την Κόρινθο. Φτάνω στον επόμενο κεντρικό σταθμό της Αρχαίας Κορίνθου 93χιλ. και πάλι τα ίδια σε σχέση με την υποστήριξη και φεύγω από τον σταθμό με 30' παραπάνω από το όριο. Πάλι ένιωθα καλά. Να διευκρινίσω εδώ, ότι μπορεί να ένιωθα καλά αλλά τα πονάκια από την άσφαλτο άρχιζαν να εμφανίζονται από τα πρώτα χιλιόμετρα. Έτσι πρέπει να τονίσω ότι αρχίζεις να διαχειρίζεσαι τον πόνο από πολύ νωρίς σε αυτόν τον αγώνα.(ΠΡΑΓΜΑ  ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ).
Σε 10χιλ. έφτανα στο Ζευγολατιό Κορινθίας όπου εκεί αλλάζω παπούτσια και κάνω οπωσδήποτε μασάζ. Τα παπούτσια ήταν κάπως καινούργια και αποφασίζω να βάλω τα πιο μαλάκα KAYANO. Το μασάζ ήταν καλό (αλλά χάνω χρόνο). Επειδή πέρσι τα πόδια άρχισαν να κλειδώνουν φοβόμουν μην πάθω το ίδιο και φέτος. Οι διατάσεις μου σε αυτόν τον σταθμό ήταν πολύ καλές και δεν είχα προβλήματα. Και πάλι στο 102χιλ στο Ζευγολατιό Κορινθίας είμαι 35' πιο μπροστά από το όριο. Ο μεθεπόμενος κεντρικός σταθμός είναι της αρχαίας Νεμέας στο 123χιλ., ενώ βρίσκομαι στην 177η θέση και είμαι μπροστά 29' από το κλείσιμο το σταθμού. Εδώ πάλι τρώω ή μάλλον με ταΐζουν  ενώ μου κάνουν λίγο μασάζ. Εδώ θυμάμαι το Γεωργιόπουλο Κώστα να μου τονίζει ότι είναι πιο σημαντικό να κερδίζεις χρόνο παρά να ψάχνεσαι για ευκολίες. Έχει μπει η νύχτα για τα καλά τώρα πλέον και έχει μια ανηφόρα και μετά μια κατηφόρα πριν μπούμε σε ένα χαλασμένο χωματόδρομο(εδώ μας προσπέρασε ένα αυτοκίνητο με ΠΟΛΥ μεγάλη ταχύτητα μέσα στη νύχτα και παραλίγο να βρεθούν αθλητές σε μεγάλο κίνδυνο). Τα πόδια μου είναι καλά απλά πονάνε λίγο και ο επόμενος Κεντρικός σταθμός είναι το Μαλανδρένι στο 139χιλ. Φτάνοντας είμαι 42' μπροστά από το όριο, και με περιμένουν οι συνοδοί μου αλλά και διάφοροι φίλοι μου από την Σπάρτη.
Πάλι εκεί μου τονίζει ο  Γεωργιόπουλος ότι πρέπει να συνεχίσω και να μην χάνω χρόνο. Έπειτα ακολουθεί ένας μακρύς και μοναχικός φιδωτός δρόμος προς τα Λυρκεία. Νιώθω καλά αλλά το μάγκωμα στα πόδια μεγαλώνει λίγο. Στα Λυρκεία  148χιλ. είμαι σχεδόν καλά και έχω περιθώριο 40'. Σε κάποια στιγμή συναντάω την Αμαλία που δεν νιώθει και πολύ καλά, και συνεχίζω. Το ισοζύγιο καλίου και νατρίου έχει διαταραχθεί με αποτέλεσμα μετά από κάθε γουλιά νερού να σταματάω για κατούρημα, με αποτέλεσμα να χάσω το γάντι μου και να επιστρέψω μέσα στην νύχτα να το βρω... Μετά από λίγο φτάνω στο Καπαρέλι 153χιλ. όπου και πίνω την ζεστή σούπα και συνεχίζω την απίστευτη ανηφόρα δρόμου μέχρι τη βάση του βουνού. Νιώθω ότι τα πόδια μου μαγκώνουν όλο και πιο πολύ και οι φόβοι μου εντείνονται. Φτάνοντας στη βάση του βουνού 159χιλ. έχω περιθώριο χρόνου 20' και η θέση μου είναι 140η. Εδώ χάνω αρκετό χρόνο, ο μασέρ αρχίζει και μου κάνει ειδικό μασάζ για απογαλάκτωση και τρίβομαι με θερμαντική, με εφοδιάζοσουν με μπακλαβάδακια και φεύγω πονώντας αρχίζω την ανάβαση και περνάω κόσμο. Η σηματοδότηση εδώ είναι για σεμινάριο και μπράβο στον Ορειβατικό Σπάρτης αλλά και στον Βασίλη Γεωργιάδη.
Να αναφέρω εδώ ότι το τμήμα αυτό ήταν το πιο ευχάριστο από όλα τα υπόλοιπα τμήματα του αγώνα γιατί  ξεκουράστηκα αλλά ΚΑΙ το ευχαριστήθηκα. Φτάνοντας στην κορυφή έχω κερδίσει ήδη 5'. Μιλάω εκεί με τους Σπαρτιάτες ορειβάτες και αρχίζω το τρέξιμο της κακής κατηφόρας του χωματόδρομου. Εκεί περνάω ακόμα πιο πολλούς και στον επόμενο σταθμό έχω περάσει 10 άτομα και έχω κερδίσει άλλα 5' δηλαδή είμαι 20' πιο μπροστά από το όριο αποκλεισμού. Η Μαρία και ο Σταύρος σχεδόν δεν προλάβανε να με υποστηρίξουν στον σταθμό του Σάγκα 164χιλ. Ο δρόμος μέσα στη νύχτα τα ξημερώματα δύσκολος προς την Νεστάνη, αλλά συνεχίζω το τρέξιμο. Δεν περπατάω όπως οι άλλοι γύρω μου οι οποίοι μπορεί σε μερικές στιγμές να έχουν τον ίδιο ρυθμό με μένα. Φτάνω στη Νεστάνη 171χιλ. με 29' χρονικό περιθώριο και θέση 130η.   Είμαι σε κακό χάλι, επιθυμώ μασάζ γιατί πονάω αλλά τα χρονικά όρια είναι ασφυκτικά Εδώ αρχίζω και χάνω ρυθμό και ο επόμενος σταθμός είναι το Ζευγολατιό Αρκαδίας. Ο Τάσος Τσουλόγιαννης (Σπαρτιάτης) εδώ αρχίζει να με πλησιάζει και με προσπερνάει. Μου λέει να τον ακολουθήσω και του λέω να κάνει τον δικό του αγώνα, αλλά ούτε με  2' τρέξιμο και 1' περπάτημα μπορώ να τον πλησιάσω.
Σε κάποιους από τους ενδιάμεσους σταθμούς ο Σταύρος με βλέπει πολύ χάλια και αποφασίζει να με εμψυχώσει και μου λέει ότι έχεις μόνο 66χιλ. ακόμα. Φτάνοντας στο  Ζευγολατιό Αρκαδίας 186χιλ. μου τρίβουν τα πόδια με κάποια αλοιφή που καίει αλλά δεν νοιώθω την διαφορά άμεσα παρόλα αυτά νοιώθω καλύτερα και πλησιάζω τον Τάσο αλλά και τον Απολλώνιο που με είχε προσπεράσει πέντε χιλιόμετρα μετά την Νεστάνη. Τα παιδιά με πιέζουνε να φτάσω στην Τεγέα 195χιλ. και φτάνω εκεί με θέση 133 και 25' μπροστά από το όριο χρόνου. Εδώ ζητάω δυο έμπλαστρα Λέοντος να τα κολλήσω στους τετρακέφαλους μήπως λυθούν τα πόδια μου. Φαίνεται ότι το κόλπο δούλεψε και τα πόδια μου αρχίζουν να λυγίζουν περισσότερο. Μεγάλη ανάσα πήρα όταν βγήκα στον κεντρικό της Σπάρτης.
Μπήκα στην τελική ευθεία μαζί με τον Τάσο. Εδώ θέλω να πω ότι τα τελευταία 40χιλ. είναι και τα πιο δύσκολα και θα έλεγα ότι είναι οι προηγούμενοι 5 μαραθώνιοι μαζί, ειδικά για αυτούς που έχουν 2η μέρα να βγάλουν. Από εδώ και πέρα παλεύω με τον χρόνο συνέχεια, έχω 15' περιθώριο. Είναι περίπου 12:00 το μεσημέρι και ο ήλιος σε συνδυασμό με τα έμπλαστρα έχουν ανάψει φωτιές στα πόδια μου και στην ανηφόρα της Μανθυρέας 202χιλ. αποφασίζω να τα βγάλω. Φτάνω στου Παπαντώνη 206χιλ. με 16' ενώ στου Αρδάμη τον σταθμό είμαι
10' πιο μπροστά από το χρονικό αποκλεισμό. Το στυλ βοηθείας εδώ είναι κοκα-κολα, λίγο φαγητό στα όρθια, οδηγίες για το τι θα κάνεις πριν φτάσεις στο σταθμό και φεύγεις, δεν έχει πολυτέλειες.
Πράγμα που νομίζω ότι έπρεπε να έχω κάνει από την αρχή!!! Γνωστοί μου από την Σπάρτη όλο και πληθαίνουν και μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω. Η τελευταία και πιο έντονη πίεση από Σταύρο και Μαρία είναι μέχρι τον επόμενο Κεντρικό Σταθμό 226χιλ. μπορώ να συνεχίζω το τρέξιμο ενώ οι πιο πολλοί γύρω μου περπατούσαν. Τρέχω την μισή ανηφόρα πριν το πολυβολείο και την υπόλοιπη, την κάνω με δυναμικό βάδισμα στην οποία περνάω τους περισσοτέρους. Στον συγκεκριμένο σταθμό 226χιλ. είμαι στην 133η θέση και έχω περιθώριο χρόνου 14'. Εδώ ήταν η τελευταία μάχη στην οποία μου λέει η Μαρία αυτό ήταν το μισό δώρο και το άλλο μισό στην Σπάρτη (είχε τα γενέθλια της...).
 Από εδώ και πέρα αρχίζει ο κατήφορος προς Σπάρτη, αρχίζει και πέφτει ο ήλιος σιγά σιγά, και πλησιάζω. Οι φωνές και το πλήθος του κόσμου πληθαίνουν και μου δίνουν όλο και πιο πολύ κουράγιο. Μπαίνοντας στη Σπάρτη γίνεται χαμός με αυτοκίνητα και παιδιά να με ακολουθούν με ποδήλατα. Φτάνοντας στη διασταύρωση Λυκούργου και Παλαιολόγου βλέπω την Μαρία να με περιμένει, της πιάνω το χέρι και αρχίζουμε να σπριντάρουμε προς το Άγαλμα του Λεωνίδα, σε κάποια φάση μου πιάνει το χέρι ο πατέρας μου και προχωράμε μαζί. Θέλω να τρέξω ακόμα πιο πολύ και με αφήνουν δίνω έναν σάλτο και πηδάω τα σκαλιά και και σκαρφαλώνω πάνω στο Άγαλμα του Λεωνίδα οπού και τερματίζω σε 35:45' όσο ακριβώς είχα όριο στους προηγούμενους σταθμούς.






Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΊΑ  ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Εδώ θέλω να αναλύσω  το θέμα της προετοιμασίας μου για τον αγώνα αυτόν. Δεν έχω ξανακάνει τέτοια προπόνηση για οποιονδήποτε αγώνα που έχω συμμετάσχει μέχρι τώρα. Περιλαμβάνει σε γενικές γραμμές 2 ρεπό μέσα στην εβδομάδα Δεύτερα και Σάββατο, 2-3 διαλειμματικές μεσοβδόμαδα και ένα long run  την Κυριακή. Γενικά βελτίωσα κατά πολύ τα αερόβια και αναερόβια όρια μου. Μέσα στον Αύγουστο βγήκαν περίπου 470χιλ. Ενώ τα πάντα σε αυτήν την προπόνηση γινόντουσαν σταδιακά από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν υπήρχαν υπερβολές πουθενά. Τις διαλειμματικές τις ακολουθούσα με ευλάβεια με παλμογράφο με προγραμματιζόμενα workouts στο ρολόι της garmin που διαθέτω (310xt). Δεν βαρέθηκα ποτέ τις προπονήσεις γιατί κάθε συνεδρία ήταν και κάτι εντελώς διαφορετικό εξαιτίας εντάσεων, παλμών κλπ.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα τόση άσφαλτο αλλά επέμενα γιατί ήξερα ότι το βουνό ήταν η εύκολη λύση και μάλλον θα οδηγούσε σε μη σωστή προετοιμασία. Τα μέγιστα χιλιόμετρα που έφτασα ήταν 142χιλ., που ακούγονται λίγα αλλά αν συνδυάσετε την ένταση των διαλειμμάτικων και τις κορυφώσεις εβδομαδιαίως, ήταν αρκετά δύσκολο. Το τελευταίο long run ήταν πραγματικά το πιο δύσκολο, είχα μπουχτίσει πραγματικά από τα χιλιόμετρα, είχα κορεστεί αλλά αυτό το ένιωσα μόνο στην τελευταία μεγάλη προπόνηση. Γενικά φέτος ένιωσα πιο ξεκούραστος από κάθε άλλη φορά, δεν έκανα δεκάωρες  προπονήσεις πχ. Γενικά το πρόγραμμα ήξερε πότε να ξεκουραστώ, πότε να αυξήσω την ένταση και τα υπολόγιζε με βάση τους παλμούς και τις θερμίδες κατά προσέγγισή, με αποτέλεσμα να μην έχω και κάποιον σοβαρό τραυματισμό. Πολλές μεγάλες προπονήσεις δεν έκανα πέρα από μια 6ωρη μια 7:30ωρη και μια 6:30ωρη ενώ σε μερικές από αυτές το πρώτο τετράωρο ήταν στο αερόβιο 142-156 παλμούς/λεπτό και έπειτα 5' περπάτημα και 30' τρέξιμο εναλλάξ. Γενικά μπορεί να μην ήταν πολλά χιλιόμετρα την εβδομάδα αλλά σίγουρα στο τέλος την ένιωσα την ένταση και την κούραση. Την δουλειά με το αερόβιο το ένιωσα πάνω στο αγώνα σίγουρα. Μπορειτε να δείτε τις προπονήσεις μου στον παρακάτω σύνδεσμο. προπονήσεις  

Παρακάτω μπορείτε να δείτε μερικά στατιστικά όσο αφορά τα χιλιόμετρα ανάλογα με το μήνα καθώς και κάποια άλλα δεδομένα.


Group By Month Report for agiofws






Time Period Count Distance Time Max Time Avg Speed Avg HR







Sep 2013 16 500.91 59:20:04 35:45:00 10.8 134
Aug 2013 23 476.71 45:37:52 7:42:25 10.4 140
Jul 2013 24 350.01 32:40:20 4:07:23 10.7 143
Jun 2013 22 300 29:59:49 3:55:00 10 141
May 2013 25 267.02 25:16:55 2:00:03 10.6 145
Apr 2013 13 98.24 10:30:35 1:15:02 9.4 149
Mar 2013 9 98.03 13:42:47 5:12:52 7.1 --
Feb 2013 28 217.7 24:50:29 2:36:00 8.7 --
Jan 2013 35 232.96 25:58:31 2:58:19 9 --







Summary 195 2541.58 267:57:23 35:45:00 9.9 141

ΣΚΕΨΕΙΣ

Γενικά δεν είναι ένας αγώνας που θα σας συναρπάσει το εκπληκτικό τοπίο του, πρέπει να ψάξτε για κάτι βαθύτερο όταν θα πρέπει να διαχειριστείτε τον πόνο.

Είχα πιο πολύ θέληση πέρσι να τερματίσω αλλά το σώμα δεν ήταν έτοιμο.

Φέτος ήμουν πολύ καλύτερα προετοιμασμένος αλλά δυσκολευόμουν να βρω την αιτία να σπρώξω τον εαυτό μου να φτάσω μέχρι την Σπάρτη.

Την επόμενη φορά θα ήθελα να δοκιμάσω να τρέξω τον αγώνα με HOKAS για την αποφυγή κραδασμών.

Νομίζω ότι μετά το μισάωρο που είχα κερδίσει στην Κόρινθο έπρεπε να είχα παλέψει για την μια ώρα άλλα αυτό απλά δεν προέκυψε πότε.

Νομίζω θα μπορούσα να είχα φτάσει τις 34 ώρες εάν δεν μάγκωναν τα ποδιά μου.

Η ανάρρωση και η ευλυγισία των ποδιών έχει είδη βελτιωθεί από την επομένη μέρα πράγμα που σημαίνει ότι η προπόνηση ήταν σωστή.

Tο τελευταίο 40αρι μέχρι την Σπάρτη είναι και το πιο δύσκολο.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι πρέπει ο αγώνας να μπορεί να υποστηρίξει τον αθλητή που δεν έχει συνοδεία, φαγητό, και γενικά βοήθεια στους επιτρεπόμενους σταθμούς.

Ο αγώνας πρέπει να έχει τα κατάλληλα εφοδια για τους αθλητές χωρίς συνοδεία, και να οριοθετεί το είδος βοηθείας από εκείνο το επίπεδο και πάνω για αυτούς τους αθλητές που μπορούν να έχουν συνοδεία στους επιτρεπόμενους σταθμούς.

Γενικά εάν αποφασίσετε να τρέξετε για πρώτη φορά των αγώνα αυτόν μην τολμήσετε να το κάνετε χωρίς συνοδό μάλλον θα αποτύχετε γιατί πολύ απλά η υποστήριξη στους σταθμούς δεν είναι όπως στο ROUT πχ. και μάλλον εστιάζω στο φαγητό.

Το Σπάρταθλο πρέπει να καταλάβει ότι τα πρώτα 80χιλ. πρέπει να βγουν τουλάχιστον με σωστό φαγητό στο 40χιλ. γιατί έχεις τους παράγοντες της ζέστης αλλά και πρέπει να είσαι στην Κόρινθο σε καλή κατάσταση για να βγάλεις και τον υπόλοιπο αγώνα.

Αυτοί που τερματίζουν χωρίς συνοδεία είναι οι πραγματικοί ήρωες.

Να μπούνε κώνοι από την Σπάρτη μέχρι την Τρίπολη για να διευκολύνεται ο αθλητής και να εξασφαλίζεται η ασφάλεια του.

Να μπούνε μπάρες από το ύψος της Λυκούργου ή από την Πινακοθήκη και να φύγουν όλα τα αυτοκίνητα ώστε να μπορούν οι αθλητές να τερματίζουν μόνοι τους και να απολαμβάνουν το άθλο τους.

Ο χώρος του Ιατρείου να μην είναι εκτεθειμένος στα περίεργα βλέμματα του κόσμου.

Η τελετή να μην είναι άσχετη με το Σπάρταθλο και να μην χρησιμοποιείται για την προσωπική προβολή πολίτικων πχ. βράβευση του υφυπουργού αθλητισμού του Κ. Αδριανού ; ή την προβολή του Δήμαρχου Σαλαμίνας με έκθεση ζωγραφικής σαν αδελφοποιημενη πόλη κλπ.. ή την πολίτικη τοποθέτηση του Θεοδωράκη σε συνδυασμό με το Σπάρταθλο; ή ακόμα η σχέση του Βορά με τον Νότο όπως επιχείρησε να ρωτήσει η παρουσιάστρια της τελετής στους πρώτους τερματίσαντες. Η τελετή πρέπει να να είναι λιτή και να έχει επίκεντρο τους αθλητές αυτό θέλουν.

Αναφέρω μερικά ονόματα όπως: Παύλος Διακουμάκος, Κώστας Μιχαλόπουλος, Γιάννης Δημόπουλος (έκανα ακριβώς ότι έκανε ο Γιάννης πέρσι προπονητικά αλλά με συμβούλευε κατά καιρούς για την προπόνηση μου), Τάκης Τσογκαράκης, Δημήτρης Τρουπής, Σταύρος Σταυρόπουλος (τον οποίο ελπίζω να συνοδεύσω του χρόνου στο δικό του Σπάρταθλο), Μαρία Χρόνη (που ήταν εκεί από την αρχή της αποτυχίας του Σπαρτάθλου 2012 μέχρι και την επιτυχία του 2013), Ντίνα Χρόνη (για την αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση της), Βαγγέλη Μπάκα (ξέρει αυτός), Θύμιο Μασούρα (για τα έμπλαστρα Λέοντος, ξέρει αυτός), Γιώτα Χρόνη και Κώστα (για την φιλοξενία στην Αθηνά και τη καλή τους διάθεση), Κωνσταντινάκος Γιάννης (για την οικονομική ενίσχυση για ένα ζευγάρι Mizuno Inspire), Μιχάλης Αναγνώστου (για την βοήθεια του στο Ζευγολατιό Αρκαδίας) , και τον Αθλητικό Οργανισμό Σπάρτης (που πλήρωσε τις συμμέτοχες μας καθώς και έξοδα του ενός συνοδού).



Saturday, October 06, 2012

ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ 2012


Ο αγώνας αυτός είναι ιδιαίτερος για έμενα, γιατί είναι ο πρώτος αγώνας τον οποίο εγκατέλειψα. Πραγματικά το κεφάλι μου από τον πόνο πήγαινε να σπάσει, δεν μπορούσα να διαχειριστώ άλλη ποσότητα πόνου. Κάθε μου βήμα ήταν και από μια σουβλιά. Τα πόδια μου από την μέση και κάτω κλείδωσαν δεν λύγιζαν και καθε “σκασιμο” στην άσφαλτο τράνταζαν τους μύες που πονούσαν. Τον πόνο τον ανεχόμουν για τα τελευταία 30 χιλιόμετρα, άλλα ο ρυθμός ήταν τρομακτικά αργός και έτσι κόπηκα λόγο χρόνου...


Το πρωινό της 28ης Σεπτεμβρίου μας βρήκε όλους κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Η ψυχολογία μου ήταν θετική, και απολάμβανα κάθε στιγμή. Φίλοι και αγαπημένοι κάτω από τον Ιερό βράχο μας ξεπροβόδισαν, και με μια αναμνηστική φωτογραφία με τους 5 Σπαρτιάτες αθλητές και των ομάδων υποστήριξης τους, ξεκινήσαμε.



Είχα πει στον εαυτό μου ότι θα ακολουθούσε μια όμορφη περιπέτεια μέχρι τη γη της Σπάρτης, όμως είχα λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Εάν και ο τρόπος αντιμετώπισις είναι σωστός, το είχα πάρει λίγο αψήφιστα. Σε γενικές γραμμές η προπόνηση μου τους τελευταίους δυο μήνες είχε μειωθεί αισθητά χωρίς όμως να μειώσω τις μεγάλες προπονήσεις του σαββατοκύριακου, και όπως θα δείτε μου στοίχισε. Βασίστηκα πιο πολύ στην εμπειρία μου από άλλους αγώνες μεγάλους που έχω τρέξει, αλλά αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες. Δεν σε παίρνει σε έναν τέτοιο αγώνα να βασίζεσαι στα παραπάνω, πρέπει τα πόδια να σου αν έχουν ψηθεί, αλλιώς καίγεσαι.
Ξεκινάμε ωραία και κατηφορικά το πλακόστρωτο μέχρι την Πειραιως, όπου στρίβουμε αριστερά στην Ιερά οδό και έπειτα στο Δαφνί. Ολα καλά μέχρι εδώ, ο ήλιος δεν έκαιγε, και γρήγορα δεν πήγαινα. Απολάμβανα κάθε βήμα και στιγμή, άσχετα από τα τοπία κλπ. Όμως τα πόδια μου δεν τα ένοιωθα φρέσκα, καταλάβαινα μια μικρή αίσθηση κούρασης και πιασίματος από την αρχή. Δεν έδωσα σημασία και είπα στον εαυτό μου ότι θα περάσει. Σε κάποιο σημείο βρίσκομαι με τον Δασκαλοπουλο και τον Δημοπουλο και δεν πηγαίναμε πιο γρήγορα από 6' το χιλιόμετρο. Η ζέστη αρχίζει και φανερώνει τα δόντια της αλλά είμαι συνηθισμένος σε αυτήν, και ψύχω τον εαυτό μου με νερά στο σώμα μου καθ'ολη την διάρκεια της διαδρομής. Περνάω το πρώτο 20αρι σε 1 ώρα και 59 λεπτά. Μετά από περίπου 4 ώρες βλέπω τον εαυτό μου να είμαι μόνο 10 λεπτά πριν το κόψιμο της κάποιου σταθμού, και αναρωτήθηκα για πιο λόγο το λάθος. Κοιτούσα λάθος σήμανση "ώρες κλεισίματος του επόμενου σταθμού" και και όχι του ίδιου, πράγμα που σήμαινε ότι "νόμιζα" ότι είχα χρόνο μπροστά μου. Έτσι ανασκουμπώθηκα μέσα στους 35 βαθμούς και άρχισα να επιταχύνω, εδώ συναντάω και τους Ζιαμπαρα και Κρυστάλλι. Ο ήλιος πλέον είναι πάνω από τα κεφάλια μας αλλά αντέχω την ζεστή βρέχοντας το σώμα μου αλλά και πίνοντας νερό. Η διάβροχη των ρούχων με νερά εξωτερικά με ανακουφίζει, αλλά βρέχει ταυτόχρονα και τα παπούτσια μου, όπου το νερό δεν στραγγίζει και μου μουλιάζει τα ποδιά μου, δημιουργώντας μια τεράστια φουσκάλα ακριβός εκεί που πατάει το πέλμα. 
Το νερό όμως κάνει την φουσκάλα εσωτερική, έτσι στο σαραντικοστο χιλιόμετρο νιώθω μια μικρή ενόχληση στο αριστερό μου πόδι, από τον οποίο περνάω στις 4:13 ώρες, δεν νοιώθω κόπωση ούτε και πολύ ξεκούραστος και ο ρυθμός μου είναι κάλος δεδομένων τον συνθηκών. Ο Σταύρος και η Μαρία δεν επιτρέπεται να με βοηθήσουν μέχρι το 80, άπλα σε κάθε σταθμό με φειδώ μου λένε πόση ώρα έχω μέχρι τον επόμενο σταθμό. Σε κάποιο διάστημα πηγαίνουμε μαζί με τον Γιάννη τον Δημόπουλο που μου αναφέρει κάποια στομαχικά προβλήματα και τον χάνω για λίγο και πηγαίνω μαζί με την Στέλλα Μαρκακου. Σταματάω στους σταθμούς πιο πολύ από τους υπολοίπους (λάθος), και έτσι η Στέλλα και ο Γιάννης είναι μπροστά μου. Αρχίζουμε να περπατάμε τις πρώτες ανηφόρες προς την Κόρινθο, τα παιδιά είναι συνεχεία μπροστά μου, και τους φτάνω στο τσακ πριν το μεγάλο σταθμό της Κορίνθου, εδώ Η Μαρία με ταΐζει οι υπόλοιποι (Σταύρος και θύμιος) με βοηθάνε να  αλλάξω κάλτσες, βρεγμένα παπούτσια, μπλούζα και κολάν. Τα ποδιά μου είναι ζαρωμένα από τα νερά που έχω ρίξει πάνω μου.(αιτία της πρώτης μεγάλης φουσκάλας) όπως αναφέρθηκα πιο πάνω.


Τα ποδιά μου είναι εντάξει παρά το ότι νιώθω "προσθετικά" πιάσιμο από την αρχή του αγώνα. Νιώθω σχεδόν φρέσκος και συνεχίζω. Οι Σπαρτιάτες είναι μπροστά μου και έχουν πιο κάλο ρυθμό ωστόσο τους προλαβαίνω στον επόμενο σταθμό και είμαστε μαζί..




Στον επόμενο μεγάλο σταθμό δέχομαι την καλύτερη υποδοχή από κάθε άλλον αθλητή και η ομάδα μου με περιποιείται με φαγητό κλπ. αλλά το κυριότερο έχει μαζέψει υγρό η φουσκάλα και την σπάμε. Εδώ η Ασιμινα Συλαιου με βοηθάει και μου δίνει ένα Compeed που με βοήθησε αρκετά και την ευχαριστώ για αυτό :) .



Στο σημείο αυτό έχει πέσει η θερμοκρασία και το τρέξιμο γίνεται πιο άνετο μεν, άλλα τα πόδια αρχίζουν και κλειδώνουν όλο και πιο πολύ, έτσι η Στέλλα και ο Γιάννης ξεμακραίνουν. Κρατάω έναν καλό ρυθμό και σε κάποια φάση με περνάει ο Τεμον Αεκ ο οποίος τερματίζει των αγώνα στις 36 ώρες ακριβός. Κατά το σούρουπο φτάνω σε κάποιο χωριό και μου κάνουν λίγο μασάζ, τρώω άλλα τα πόδια μου δεν συνέρχονται είναι μονίμως πιασμένα και κουρασμένα. Από εδώ και πέρα, όπου υποτίθεται ότι βραδιάζει και μπορείς να τρέξεις πιο άνετα έμενα τα πόδια μου κλειδώνουν. Ενώ τρέχουμε σχεδόν σε πανσέληνο ανάμεσα από αρχαία αμπέλια δεν το ευχαριστιέμαι. Κάθε "σκάσιμο" των ποδιών πάνω στην άσφαλτο είναι σουβλιά πόνου στα πόδια και στο μυαλό μου. Φτάνω στο 130 και ζητάω να κοιμηθώ για 5 λεπτά εκεί βλέπω όλα τα παιδιά από το γήπεδο να με υποστηρίζουν άλλα τα πόδια μου δεν πάνε, δεν λυγίζουν, δεν σπρώχνουν το σώμα προς τα μπροστά. Ίσως εδώ έπρεπε να το είχα παρατήσει αλλά ήθελα να το παλέψω για λίγο ακόμα, τα υπόλοιπα 20 χιλιόμετρα μέχρι τα Λύρκεια ήταν και αυτά βασανιστικά, φτάνω στον σταθμό ένα λεπτό πριν κλείσει, και περνώ ένα Depon(MONO) μήπως γίνει κάποιο θαύμα. Συνεχίζω για 1 χιλιόμετρο πιο κάτω και κόβομαι... Ο ρυθμός μου πλέον ήταν ΠΟΛΥ αργός όχι λόγο κούρασης άλλα λόγο κλειδώματος ποδιών... Έπαιξα και έχασα.. έτσι άπλα...


Συμπεράσματα.
  • Μην ξοδεύεται πολύ ώρα στους σταθμούς.
  • Στον αγώνα αυτόν δεν σας παίρνει για μεσοβέζικες λύσεις πρέπει να έχετε συγκεντρωθεί προπονητικά 100%.
  • γιατί τα περάσματα είναι αυστηρά και γρήγορα.
  • Μην στηρίζεστε ΜΟΝΟ στην τροφοδοσία του αγώνα.
  • Μαζί σας να έχετε, ιδιαίτερα στα πρώτα 80 χιλιόμετρα, μαγνήσιο φακελάκια, ισοτονικά σε μορφή ταμπλέτας και κάτι για την ενέργεια.
Τα Λάθη μου!!!!
  • Εβρεχα και τα παπούτσια μου μέχρι το 80, με αποτέλεσμα να μου δημιουργηθεί μια φουσκάλα ακριβώς εκεί που πρώτο σκάει το πόδι στην άσφαλτο.
  • Κοιτούσα λάθος σήμανση "next check point closing time" και όχι "check point closing time"
  • Ελλιπής προπόνηση τους τελευταίους ενάμιση μήνες, είχαν μειωθεί αισθητά οι ενδιάμεσες προπονήσεις μου,  με αποτέλεσμα από τον ΟΜΤ και μετά έχω κάνει μόνο μια εβδομάδα με 108 χιλιόμετρα δρομικά, που είναι ΠΟΛΥ λίγα σε σχέση με τον Γιάννη που έφτασε 140χιλ.
  • Καθησυχάστικα, επειδή είμαι δρομέας βουνού, ΑΛΛΑ από τον ΟΜΤ και μετά, δεν έκανα βουνό άρα δεν με βοήθησε και πολύ αυτό.
  • Ξόδευα πολύ ώρα στους σταθμούς.
Κρητική για τον αγώνα
  • Έχω την αίσθηση ότι ο αγώνας δεν έχει εξελιχθεί με τα χρονιά σε σχέση με άλλους αγώνες εξωτερικού, από πλευράς τροφοδοσίας κυριότερα.
  • Όταν έβλεπα στους σταθμούς Πτι-περ μπισκότα και σταφίδες δεν ήξερα τι να πρώτο-σκεφτο.
  • Ισοτονικά σε Κυπελλάκια όπως στο Μαραθώνιο σε τουλάχιστον 10 από τους 22 πρώτους σταθμούς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δύσκολο να έχουν.
  • Μέσα σε τέτοια ζεστή υπήρχαν αθλητές που δεν είχαν πάρει καθόλου ισοτονικό, επειδή είχαν βασιστεί στα ισοτονικά του αγώνα πριν τα 80 χιλιόμετρα, και αναγκαστικά και τους πρόσφερα εγώ.
  • πιστεύω ότι μπορούν να κόψουν τους μίσους σταθμούς μέχρι Κόρινθο και άπλα να επανδρώσουν πολύ καλύτερα τους εναπομείναντες σταθμούς.
Θετική Κριτική για τον αγώνα.
  • Καλά κάνουν και κρατούν τις πόρτες τόσο αυστηρές διατηρώντας το επίπεδο υψηλό.
  • Όλοι οι σταθμοί είχαν το αντίστοιχο κουτί τροφοδοσίας, οπού μπορούσες να αφήσεις τα δικά σου πράγματα σε καθε αντίστοιχο κουτί την προηγούμενη του αγώνα στο ξενοδοχείο.
  • Παραμένει ΠΟΛΥ δύσκολος αγώνας.
  • ΟΛΟΙ αγωνίζονται για ένα ΚΛΑΔΟ ΕΛΑΙΑΣ από τον Πρώτο μέχρι και τον τελευταίο.
Και άλλα συμπεράσματα.
  • Ο αγώνας είναι είναι πολύ δύσκολος.
  • Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί σταθμοί δεν σημαίνει ότι το κάνει πιο εύκολο.
  • α)  Γιατί οι σταθμοί είναι του επίπεδου Πτι-μπερ και σταφίδων.
  • β) Γιατί σε καθε σταθμό υπάρχει όριο αποκλεισμού και όχι μόνο στους κεντρικούς σταθμούς.
  • Η Ζέστη έμενα προσωπικά δεν με πείραξε, με δυσκόλεψε ναι, άλλα δεν με εξαθλίωσε.
  • Έμεινα καθαρά από πόδια(Πιασμένα από την αρχή μέχρι το έσχατο σημείο) όπου κλείδωσαν εντελώς στο 150 χιλιόμετρο.
  • Η ομάδα υποστήριξης μου ήταν πλήρως ενημερωμένη για το που και πως θα μπορούσε να με βοηθήσει.
  • Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ομάδες υποστήριξης επιτρέπεται μόνο στους δεκατρείς από τους 75 σταθμούς πράγμα που είδα να παραβιάζεται.
  • Ίσως εάν η τροφοδοσία ήταν καλύτερη δεν θα βλέπαμε και τόσες παραβιάσεις του κανονισμού.
  • Δεν εννοείται στα ΠΡΩΤΑ 80 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ...
  • α) να μην υπάρχει ισοτονικό (ίσως να τα πρόλαβαν οι πρώτοι...)
  • β) να μην υπάρχει σταθμός με έστω και 2 μπουκιές κανονικου φαγητού.
  • Εφόσον δόθηκε παράταση 20 λεπτών στην πρώτη κυρία πόρτα(λόγω ζεστής) έπρεπε να δοθεί και στις υπόλοιπες, αφού ήταν ασαφές, και στην ευχέρεια του επόπτη του καθε σταθμου.
  • Στην τεχνική ενημέρωση πείστηκα ότι τσάμπα θα κουβάλαγα φαγητά στο κουλερ του αυτοκίνητου που με συνόδευε.
  • πράγμα που αποδείχτηκε εντελώς λάθος.
  • Δεν είδα τα φαγητά που περιγράφτηκαν και στις ποσότητες που αναφέρθηκαν στην τεχνική ενημέρωση.(ίσως φταίει που ήμουν εντελώς συγκεντρωμένος στην δικιά μου ομάδα υποστήριξης)
Κατι άλλο, που θα ήθελα να αναφέρω, ακούω πολλούς να λένε ότι είναι από τους μοναδικούς αγώνες που δεν διαχειρίζεσαι μονο τους λεγόμενους <<ΤΟΙΧΟΥΣ>> που μπορείς να συναντήσεις, ίσως το Σπαρταθλον σε πάει και λίγο πιο πέρα και σε κάνει να πιστέψεις ότι μπορείς να τρέξεις πάνω σε νερό... Ίσως η δικιά μου η πίστη δεν μου το επέτρεψε εκείνο το βράδυ, άλλα σίγουρα θα το ξαναδοκιμάσω...  


* κάτι ακόμα θέλω να δώσω Συγχαρητήρια στον Γιάννη Δημοπουλο για την πρωτη του εμφάνιση  στο Σπαρταθλο για την αφοσίωση που έδειξε στην προπόνηση και στον Τερματισμό στην Τριτη θέση στην κατάταξη των Ελλήνων αθλητών. Στη Στελλα Μαρκακου αφού πέρασε το Βουνό έμεινε απο ενέργεια, και στους υπόλοιπους 2 Σπαρτιάτες που βρέθηκαν στην εκκίνηση τους Ν.Δασακαλοπουλο και Γ.Μαλτεζο... 

          Thursday, September 27, 2012

          Προ-αγωνιστικό κείμενο Σπαρτάθλου 2012


          Έφτασε η πολυπόθητη μέρα.. Νιώθω εντελώς έξω από νερά μου έχοντας επικεντρώσει "κακώς" όλες μου τις προπονήσεις σε δρομικές και όχι βουνού.

          Μετά τον ΟΜΤ έδωσα στο κορμί μου περίπου 5 εβδομάδες να ξεκουραστεί και έπειτα άρχισα να φορτώνω με δρομικά χιλιόμετρα. Ήταν κάτι σαν δίκοπο μαχαίρι γιατί από την μια δεν έπρεπε να το παρακάνω λόγω του ΟΜΤ, από την άλλη έπρεπε να φορτώσω με χιλιόμετρα για τον πολύ δύσκολο αγώνα του Σπαρταθλου. Έτσι τελικά κατόρθωσα(long runs) και έκανα περίπου 2x18αρια ,2x25αρια ,2x34αρια ένα 57αρι Σπάρτη-Τρίπολη και τέλος ένα 65αρι σε 8:30 ώρες αλλά με +1800μ υψομετρική διαφορά. Δεν είμαι και δυσαρεστημένος αλλά ο ΟΜΤ δεν μου επέτρεψε να κάνω κάτι παραπάνω. Το λεγόμενο “σβήσιμο” έρχεται περίπου 4ις εβδομάδες πριν που ακούγεται πολύ αλλά καλύτερα να είσαι ξεκούραστος την ήμερα του αγώνα. Την τελευταία εβδομάδα ένιωσα μια υποτονικότητα αλλά ίσως απλά να οφείλετε στην απραξία. Ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος και το σημείο προσοχής είναι ότι ο ρυθμός δεν πρέπει να είναι πιο γρήγορος από 6min/km στα πρωτα 80 χιλ. Μετά από εκεί και πέρα ο ρυθμός μπορεί να πέσει :-). Ένα άλλο ΠΟΛΥ βασικό εμπόδιο είναι ο σκόπελος της ζέστης που θα μας δυσκολέψει πάρα πολύ και πρέπει να πίνουμε πολλά υγρά, μαγνήσιο, αλάτι και ισοτονικά πέρα από την πρόσληψη ενεργείας καθ'ολη την διάρκεια του 36ορου αγώνα. Η οργάνωση μου για τον αγώνα κάπως με έχει ξενερώσει αλλά με την επιλογή του συνοδού ήταν απαραίτητο( θα καταλάβετε στην φωτογραφία που παραθέτω).


           Είναι ιδιαίτερος αγώνας για μένα γιατί την παρασκευή το πρωί θα ξεκινήσει ένα μαγικό ταξίδι για μένα από την Ακρόπολη μέχρι τον τόπο που μεγάλωσα. Φέτος για πρώτη φορά συμμετέχουν και 4 Σπαρτιάτες και μια Σπαρτιάτισα που θα πάρουν το βάπτισμα στην γραμμή εκκινήσεως ,τους εύχομαι ολόψυχα καλό τερματισμό. Για live αποτελέσματα εδώ www.spartathlon.gr

          Monday, August 06, 2012

          2012 μετα τον ΟΜΤ


          Μετά τον Υπέροχο αγώνα του OMT και αφού έχουν "καταλαγιάσει" τα συναισθήματα θα προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις μου σειρά στο παρακάτω κείμενο. Μετά τον OMT ουσιαστικά δεν έχω κάνει κάποια μεγάλη προπόνηση αφού είχα αρκετές ενοχλήσεις γύρο από τους αστραγάλους και αφού οι πόνοι βρίσκονται κοντά στους αχίλλειους, προσπάθησα να τους προστατέψω αλλα και συνάμα να ξεκουραστώ ώστε να μπορώ να βάλω έστω και κάποια χιλιόμετρα πριν το Σπάρταθλο. Όταν άρχισα ξανά να τρέχω (λίγο) την 2η εβδομάδα μετά τον OMT προσπαθούσα να βάλω στο μυαλό μου το εξής. <<ότι Για να μου βγει το OMT σαν αγώνας προπονήσεις για το Σπάρταθλο>>, (η με πιο απλά λόγια να με ωφελήσει προπονητικά), θα πρέπει να δώσω χρόνο στο σώμα και στο κορμί μου να ξεκουραστεί και να μην κουβαλήσω τραυματισμούς η κούραση στις επόμενες προπονήσεις για το σπάρταθλο, πράγμα που όταν δεν έχεις έναν προπονητή να προσέχει ποσα χιλιόμετρα θα τρέχεις κάθε εβδομάδα, σε τι παλμούς, σε τι ρυθμό, σε τι terrain, και αλλα πολλά, θα πρέπει όλες τις προηγούμενες παραμέτρους να τις προσεχεις ακούγοντας το σώμα σου. Προσπάθησα να κάνω όσο μπορούσα κολύμπι για να επιταχύνω την αποθεραπεία και να μην τρέχω παρα-πολύ. Είναι πλέον η 5η εβδομάδα μετά τον OMT και θα προσπαθήσω αυτήν την εβδομάδα να κάνω δυο 25αρια "back το back" παρσκευή/σάββατο. Άρχισα ουσιαστικά τις προηγούμενες προπονήσεις με 55Km ενώ η προηγουμενη είχε σύνολο 65 χιλιόμετρα, ενώ την εβδομάδα που διανύω θα προσπαθήσω για 75 χιλιόμετρα μαζί με τα 2x25 χιλιόμετρα Back το back... άρα μεσοβδόμαδα θα πρέπει να βγούν εύκολα περίπου 25Km. Ο Αύγουστος για μένα είναι μηνας προσοχής για τραυματισμούς μιας και μου έχουν βγει 2 τραυματισμοί ενίοτε τον αύγουστο 2009 και 2010(πριν το UTMB)
          Γενικά το ξέρω ότι τα χιλιόμετρα αυτά δεν αρκούν για το Σπάρταθλο και γενικά σε αγώνες Βουνού που πάω (100 μιλιων) τα Long runs μπορούν να φτάσουν και δεκάωρα άρα και σε αυτόν τον αγώνα που είναι όλος ασφάλτινος θα έπρεπε να ακολουθήσω περίπου την ίδια διαδικασία αλλα ο OMT την έχει ανακατέψει την τράπουλα και έτσι αλλάζουν τα δεδομένα... βλέπεις κατά βάθος θέλουμε πιο πολλά από αυτά που πρέπει να έχουμε σε μια δεδομένη στιγμή...

          Thursday, July 12, 2012

          Olympus Mythcal Trail 2012 Post race Report



          Συνοπτικά ο Αγώνας είναι 100 χιλιομετρων με +7000 υψομετρικής, και έκανα 21 ώρες και 57λεπτά. Αποτελέσματα από τον Αγώνα μπορείτε να βρείτε εδώ .

          Μετά από περίπου 4 εβδομάδες "Tapering" ένιωθα λίγο σκουριασμένος και δεν είχα όρεξη γενικά για τον Ultra του OMT.

          Ξεκινήσαμε 3 αθλητές από την νότια Eλλάδα Εγώ, ο Σταύρος Σταυροπουλος και ο Βαγγέλης Μπάκας και φτάσαμε στο Λιτόχωρο την πέμπτη το απόγευμα. Ο χρόνος αναμονής μέχρι την εκκίνηση τα ξημερώματα του Σαββάτου μου έσπαγε τα νεύρα. Οι τελευταίες ετοιμασίες στο drop bag, και στον εξοπλισμό το βραδάκι της παρασκευής, και βρεθήκαμε στα λεωφορεία,  που θα μας πήγαιναν στο ΔΙΟΝ που είναι στα 0 μετρα από την θάλασσα. Στην εκκίνηση όλοι ήταν έτοιμοι με τις στολές τους  και τον ειδικό εξοπλισμό τους. Εγώ δεν είχα και ιδιαίτερη όρεξη να τρέξω έναν ultra μάλλον έφταιγε ότι το Tapering μου ήταν πολύ μεγάλο περίπου 4 εβδομάδες...
          10,9..3,2,1 και Φύγαμε... περίπου 140 Αθλητές...  Άρχισα ιδιαιτερα αργά, δεν ήθελα να πιεστώ καθόλου από την αρχή. Η Λώρα έφυγε σαν βέλος μπροστά, και από εκείνο το σημείο και μετά δεν την ξαναείδα... Λίγο πριν μπούμε στο μονοπάτι σταμάτησα σε μια πηγή να γεμίσω το ένα μου παγούρι με νερό. Στο πρώτο check point ήμουν 52ος, ενώ ο Σταύρος και ο Βαγγέλης ήταν πολύ μπροστά για να μην πέσουν πάνω σε συνωστισμένο κόσμο στο αρχικό στενό μονοπάτι του Ολύμπου... Μετά το έκτο χιλιόμετρο όπου αρχίζει το μονοπάτι, έβγαλα τα "καλά" μου raid light (μπατόν), τα οποια με βοήθησαν πάρα πολύ. Άρχισα χωρίς υπερβολές να περνάω κόσμο ήρεμα και ωραία χωρίς να κουράζομαι, προσπαθούσα να κρατήσω έναν σταθερό ρυθμό. Ο πρώτος κανονικός σταθμός ήταν η (Κορομηλιά) στο ενδέκατο  χιλιόμετρο. Εδώ είχε ακόμα και καρπούζι και ισοτονικά και νερό... Στο σημείο αυτό χωρίς πολύ προσπάθεια ήμουν 34ος... ο στόχος μου ήταν να φτάσω τον φίλο μου τον Σταυρο... Μετά την Κορομηλιά, ο επόμενος στόχος ήταν η Πετρόστρουγκα... στο 16ο χιλιόμετρο. Τα μπατον το βραδυ με βοηθάνε πολύ, αλλα και ο ελαφρύς εξοπλισμός, μου επιτρέπουν να κινούμαι άνετα και συνεχίζω να περνάω κόσμο. Φτάνω στο δεύτερο καλο σταθμό( Πετρόστρουγκα) στη 32η θέση και τρώω ένα sandwich στα γρήγορα και γεμίζω με την (σκόνη ισοτονικού) που προσφέρανε σε κάθε σταθμό. Στη πετρόστρουγκα βλέπω για πρώτη φορα τον Σταύρο Σταυροπουλο με τον Δημήτρη Τρουπί, αυτοί φεύγουν ενώ εγώ κάθομαι για λίγο... Έπειτα από εκείνο τον σταθμό έχει μια πολύ γερή ανηφόρα λίγο πριν βγείς στο οροπέδιο... Στο σημείο αυτό λοιπών, φτάνω τον Σταυρο με τον Δημήτρη(όπου έχουν αποφασίσει να το πάνε μαζί), εκεί κάπως κόβω και πάμε όλη την ανηφόρα μέχρι το οροπέδιο μαζί... Στο σημείο αυτό αρχίζει και ξημερώνει και οι εικόνες είναι απίστευτες... 
          Ξημερώματα από το βουνό των θεών.
          Κάποια στιγμή πριν το οροπέδιο(4ος σταθμός ΚΜ-16) μπερδευόμαστε λίγο και παίρνουμε το μονοπάτι που σε πάει προς το πάνω καταφύγιο, το συνειδητοποιούμε, και αλλάζουμε ρου νωρίς... Φτάνουμε πλέον και οι τρεις.. στο σταθμό του Οροπεδίου σε 3 ώρες και 9 λεπτά ενώ η θέση μου εκείνη την στιγμή είναι 25η... ενώ η συνολική υψομετρική   είναι 2800 μέτρα. Στον Σταθμό είναι ο Ηλίας Μπάκας ο οποιος μας εμψυχώνει χτυπώντας κάποιες κουδούνες ενώ υπάρχει πολύς κόσμος που μας βοηθάει. Ο Λουκάς ο Πρατιλας με βοηθάει προσωπικά και μου ετοιμάζει τα παγούρια!!!, ενώ η ζεστή σούπα του Μιχάλη Στύλλα είναι απίστευτη από ενεργειακής άποψης. Στο σταθμό βλέπουμε και την Νέλλη που είχαμε γνωρίσει στο Λιτόχωρο και βοηθάει με την καταγραφή των αθλητών. Πραγματικά στον σταθμό αυτόν γίνεται χαμός από κόσμο και από τις ζητωκραυγές που μας εμψυχώνουν... Ενώ ο Σταυρος κάνει "καμάκι" τον παροτρύνω να φύγουμε... Η διαδρομή από εδώ και πέρα κάπως ευθειαζει και γίνεται πιο τρεχαλατζιδικη, εδώ ξεφεύγω λίγο από Σταύρο και Δημήτρη ενώ μου φαίνεται ότι περνάω τον Νίκο Κίτρινο... 
          Προς το τέλος του Στεφανιού Πριν την στροφή για το Σκολιό.
          Το μονοπάτι περιφερικά και γύρο από το στεφάνι ξημερώματα είναι απίστευτο, και πολύ όμορφα χρώματα διαγράφουν τον ουρανό. Ο Γολγοθάς εδώ στην κυριολεξία αρχίζει από την στροφή για Σκολιό(2911μ), μια απίστευτη ανηφόρα.

          Η απίστευτη ανηφόρα του Γολγοθά πριν το Σκολιό 2911μ
           Εδώ ξανά επιστρατεύω τα μπατον μου όπου και πάλι μου επιτρέπουν να ανεβώ ξεκούραστα,  έχω αρχίζει να ξεμακραίνω από Σταύρο, αρχίζω και νιώθω ελάχιστα την έλλειψη οξυγόνου, αλλα συνεχίζω για το Υψηλότερο σημείο τις διαδρομής το Σκολιό, που βρίσκεται στα 2911 μέτρα περίπου 6 μετρα πιο κάτω από την υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας τον Μύτικα... 

          Λίγο πριν το Σκολιό
          Φτάνω στο Σκολιό λοιπόν σε 6.02 ώρες στην 24η θέση  ενώ τα παιδιά περνούν σε χρόνο 6.09.. Να σημειώσω εδώ ότι σε διάστημα 26 χιλιομετρων έχουμε κάνει συνολική υψομετρική ~3000 μέτρα πράγμα που δύσκολα το βρίσκεις σε αγώνα ορεινού τρεξίματος... Η κατάσταση μου εδώ είναι καλή και ήρεμη... Ξέρω ότι έχουμε πολύ κατηφόρα και αποφασίζω να την πάω πολύ μαλακα για να μην πρηστούν τα πόδια μου... φτάνω στον Αγιο Αντώνιο (εάν δεν κάνω λάθος) και τα παιδιά του σταθμού μου λένε <<πρέπει να πας απέναντι στη ξύλινο σπιτάκι του lift... αλλα μην πας καρφί, ακόλουθα τα πασαλάκια>>... Εδώ έχει ένα πολύ “ωραίο” τερέν, από καφέ πετρα αλλα είναι σάρα...
          Σάρα  με καφέ πέτρα προς Βρυσοπούλες.
           Την κατεβαίνω άνετα και ωραία και σταματάω στον επόμενο σταθμό που λέγεται Βρυσοπούλες . Στο 30ο  χιλιόμετρο η θέση μου ειναι  23η, εδώ κάθομαι και  μου ετοιμάζουν ισοτονικό και νερό και κάθομαι και τρώω τα sandwitch μαζί με κοκα κόλα... 
          Ο σταθμός Βρυσοπουλες 30ο χιλιόμετρο.
          Παρατηρώ ότι μετά από κάθε σταθμό το σώμα μου ανταποκρίνεται θετικά και νιώθω σχεδόν άνετος... εδώ συναντάω τον Δημήτρη Δεσποιναδη και  συνεχίζουμε μαζί προς το σταθμό της Μεταμόρφωσης, όπου συναντάμε ένα γκρουπάκι που είχε χαθεί... Στο σταθμό της μεταμόρφωσης έχω την ίδια θέση 23ος, ενώ μας  λένε <<ότι θα περάσετε το διάσελο και δεν θα ανεβείτε το βουνό...>> Η παρέα που είχε χαθεί βρίσκεται ξανά μπροστά μας,  ενώ εμείς φτάνουμε στο διάσελο, ο Σταυρος και ο Δημήτρης είναι πίσω μας αλλά εχουμε οπτική επαφή... 
          Προς το Διάσελο μετά την Μεταμορφηση.
          (εδώ στο διάσελο μπερδεύτηκε παρα πολύς κόσμος ακολουθώντας τα βελάκια που σε ανεβάζουν σε μια διπλή κορυφή με υψομετρική τουλάχιστον 300m, ενός αλλου αγώνα του Φαέθων... έλεος ρε παιδιά...)  
          Τα παιδιά που ήταν μπροστά μας είχαν ανεβεί το μισό βουνό, τους φωνάζουμε  να κατεβουν, και ρωτάμε έναν βέλγο δρομέα ο οποιος έιχε και gps μαζί του και  μας λέει ότι η διαδρομή διασχίζει το διάσελο... Εδώ αρχίζει μια παρατεταμένη κατηφόρα με παρα πολλές τραβερσες... προσπαθώ να μην χάνω την αυτοσυγκέντρωση μου και να κάνω σταθερά και ελαφρά πατήματα... Ο Σταυρος και Ο Δημήτρης είναι πίσω στις τραβερσες ενώ είμαι με το μπροστινό γκρουπάκι που είχε χαθεί. Σημειώνω ότι η διαδρομή από Βρυσοπούλες μέχρι μπηχτετσι είναι 14Km. Επομένως πρέπει να διαχειριστής πολύ καλά την υδροποσία. Φτάνω λοιπών στο Μπιχτέτσι λίγο κουρασμένος (είχε αρχίσει ο ήλιος να σηκώνεται ψιλά) ενώ η θέση μου εδώ είναι 20ος!!!! Τα πράγματα είναι λίγο ζόρικα και κάθομαι τρώω πολύ καρπούζι και φαγητό... Ο Σταυρος Σταυρόπουλος ο Δημήτρης Τρούπης και ο Δημήτρης Δεσποινιαδης έρχονται μετά από λίγο. Μια ομάδα περίπου 15 ατόμων αναχωρούμε μαζί από το Μπιχτέτσι με στόχο τον επόμενο σταθμό σε απόσταση 10 χιλιομετρων... εδώ υπάρχει χωματόδρομος ελαφρά ανηφορικός και ο Σταύρος μαζί με το μπροστινό γκρουπάκι ξεφεύγει, ενώ πίσω μένουμε με τον Δεσποινιάδη και τον Τρούπι λίγο πιο πίσω.
          Ο δρόμος μετά το Μπιχτετσι
           Πάμε με αργό και σταθερό τρέξιμο, ενώ το μπροστινό γκρουπάκι αρχίζει και ξεμακραίνει... Φτάνουμε σε μια ΠΟΛΥ ωραία πηγή και δροσιζόμαστε για Λίγο με τον Δεσποινιάδη. Νιώθω καλά και έχω στόχο τον επόμενο σταθμό. 
          Η πηγή μετά το Μπιχτέτσι
          Εδώ όμως είναι και το κομβικό σημείο του αγώνα μου... ενώ σε κάποια φάση έπρεπε να κάνουμε αριστερά και να βγούμε από τον δρόμο και να μπούμε σε παλιό τρακτερόδρομο, κάποιος είχε βγάλει τις κορδέλες που σε προειδοποιούσαν ότι είσαι εκτος πορείας. Τα παιδιά μπροστά είδει είχαν αρχίζει να ανηφορίζουν αρκετά και εμείς ήμασταν στη βάση τις ανηφόρας. Εδώ ο Τρούπης αποφασίζει να πάρει τον Λάζαρο τηλέφωνο. Πάλι αρχίζουμε να φωνάζουμε τα παιδιά να γυρίσουν πίσω... το κόστος εδώ είναι περίπου 3 χιλιόμετρα παραπάνω και  30 λεπτά παραπάνω ζεστης... και να ψάχνουμε από που να πάμε. 
          Ο τρακτερόδρομος που δεν είδαμε!!!!!
          Τελικά βρίσκουμε το μονοπάτι και αρχίζουμε πάλι την πορεία μας περίπου 15 άτομα μαζί. Από αυτό το σημείο και μετά ο αγώνας μου γίνεται δύσκολος αρχίζω και δυσκολεύομαι να κρατήσω ρυθμό και η ενέργεια μου αρχίζει και πέφτει... Από εδώ και πέρα ο Σταυρος άλλαξε MODE και δεν τον ξαναείδα... έφυγε μπροστά σαν σίφουνας... Φτάνω στο σταθμό (πηγάδι Km54) στη 22η θέση σε 11.08 ώρες.  Στο σταθμό Βλέπω τον Νίκο Κίτρινο, τον Χρήστο Καραμετσο και τον Θάνο Χριστοφορίδη σε καλή κατάσταση, κάθομαι στον σταθμό και τρώω ότι μπορώ. Εδώ προσπάθησα ιδιαιτερα να αποκλείσω από το μυαλό μου το λάθος που έγινε προηγούμενος με τις περαιτέρω συνέπειες. Φαίνεται ότι πίεζα πιο πολύ από τις δυνατότητες μου, ενώ δεν έφαγα πολύ καλά στον προηγούμενο σταθμό, παρόλα αυτά στο  Κιόσκι (Σκανταλιάρα) συναντάω πάλι τους ( Νίκο Κίτρινο, Χρήστo Καραμετσο και Θάνο Χριστοφορίδη) οι 2 τελευταίοι συνεχίζουν καλά τον ανηφορικό χωματόδρομο ενώ μένω πίσω με τον Νίκο. Ο Νίκος έχει τραυματίσει το γόνατο του... αλλα παρόλα αυτά είναι καλά. Φτάνω στο Κεντρικό σταθμό του Αγιάννη μετά από 13.08 ώρες... Δεν είμαι και πολύ καλά προσπαθώ να φάω και τρώω μονο ένα κεσεδάκι με μακαρόνια, το μυαλό μου δεν είναι καθαρό και το recovery drink που έχω μέσα στην τσάντα δεν το πίνω!!!
          Σταθμός Αϊγιαννης 67ο χιλιόμετρο.
           Αποφασίζω να φύγω από τον σταθμό, εδώ η ζεστη είναι αφόρητη ενώ μέσα σε 11 χιλιόμετρα έχουμε να κάνουμε περίπου 1680 μετρα υψομετρικής. Αρχίζω λοιπών με τα μπατον να ανεβαίνω, όπου με φτάνει ο Μπαφίτης Παναγιώτης είναι σε καλή κατάσταση ενώ εγώ πάσχω από έλλειψη ενέργειας, νιώθω πολύ αδύναμος, και ανεβάζω παλμούς με το παραμικρό... Φτάνω ΠΟΛΥ δύσκολα στην Τσουκνίδα ΚΜ-72 και ξαπλώνω για λίγο, εκεί με βοηθάνε στο σταθμό, τρώω ότι μπορώ και φεύγω... Φεύγω μαζί με την Ναταλία Παπουνιδου που έκανε ένα κομμάτι μέχρι το Λιβαδάκι. Δεν μπορώ να την ακολουθήσω καθόλου, ενώ μετά από λίγο με έφτασε ο Νίκος Κίτρινος σε πολύ καλή κατάσταση με βοηθάει ο Νίκος και μου δίνει ένα τζελακι... μετά από περίπου από 3.44 ώρες  φτάνω στο Λιβαδάκι πάλι πολύ κουρασμένος. 
          Προς Λιβαδάκι στο βάθος... 
          Εδώ με Βοηθάνε τα παιδιά στο σταθμό αλλά και η Ναταλία μου δίνει ξηρούς καρπούς και σταφίδες... (πραγματικά εάν δεν ανέκαμπτα, ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω). Φαίνεται ότι η υποτυπώδεις τροφή με βοήθησε... Μετά από περίπου 10 λεπτά από το Λιβαδάκι αρχίζω και συνέρχομαι και αρχίζω και τρέχω πάλι αλλά έχω περίπου άλλα 9 χιλιόμετρα μέχρι τα Πριόνια. Η διαδρομή εδώ είναι δύσκολη, γιατί είναι φρέσκο ανοιγμένη αλλά και κατηφορική. Στο ενδιάμεσο σταθμό (Μελιτζανί Km-81) οι Γιατροί μου παίρνουν την πιεση και με αφήνουν να συνεχίσω,  από εδώ και μετά συνεχίζω με τον Τσουπαρα Κωνσταντίνο μέχρι τα Πριόνια σε χρόνο 18.39 ώρες. Εδώ δεν κάνω το ίδιο λάθος και κάθομαι και τρώω κανονικά κρέας, ντολμαδάκια, ρύζι κλπ... Αρχίζω να νιώθω λίγο καλύτερα και τρέχω και πιο πολύ. Κατεβαίνουμε τον Ενιπέα μαζί, τα πόδια μου αρχίζουν και πονάνε στα πέλματα από το κοπάνημα ενώ έχω χτυπήσει το ένα μου νύχι από τον Αγιάννη... Παρόλα αυτά συνεχίζουμε προς την Καστανα όπου ο Κώστας είναι μπροστά μου ένα πεντάλεπτο. Αρχίζω επιθετικά την ανηφόρα ενώ έχει πέσει βράδυ και ανάβω τον φακό μου. Η ανηφόρα στη Γκόλνα, μόνος μου, μέσα στο δασος, είναι ψυχοπλακωτική και φαίνεται ΠΟΛΥ πιο πολύ από 350 μέτρα θετικής υψομετρικής, που μας είχαν αναφέρει στα Πριόνια, μοιάζει για 1000  :). Στην Κορυφή της Γκόλνας ο Κώστας είναι μπροστά μου 5 λεπτά ενώ ακριβώς πίσω μου πρέπει να ήταν ο Καλογερόπουλος. Αρχίζω κάπως γρήγορα την κατηφόρα της Γκόλνας ενώ πονάω παντού ενώ η κίνηση είναι δύσκολη το βραδυ, περνάω τον Κώστα στη μέση της διαδρομής περίπου ενώ αρχίζω και ακούω τους γλυκούς ήχους του Λιτοχώρου που θα με λυτρώσουν στο τέλος. Από εδώ και πέρα η διαδρομή σε πηγαίνει γύρο, γύρο  από το Λιτόχωρο όπου ουσιαστικά νιώθεις ότι τερματίζεις αλλα ποτε δεν το κανεις.... Σημειώνω ότι η νυχτερινή σηματοδότηση αυτού του τμήματος πρέπει να γίνει πολύ καλύτερη.  Αρχίζω και νιώθω καλά και περιμένω πως και πως να τερματίσω μετά από περίπου μιας ώρας κατάβασης από την Γκόλνα...  Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου ένα εστιατόριο ενώ λίγα μετρα πιο κάτω είναι ο τερματισμός, κάνω την στροφή της γραμματείας και με περιμένει ο Χρήστος ο Κατσάνος να μού φορέσει το μετάλλιο... 


          Ο αγώνας μου τελειωσε σε χρόνο 21 ώρες και 57 λεπτά και θέση  γενκής καταξης η 20η... Σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι πήγα καλά εάν δεν είχα τα παραπάνω προβλήματα θα ήθελα οτιδήποτε κάτω από 20 ώρες και νομίζω ότι μπορεί να βγει. Αλλα σε έναν ultra ποτε δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί. Είναι ένας από τους ΠΙΟ δύσκολους και πιο όμορφους αγώνες που έχω κάνει ποτε μου. Μέσα σε 22 ώρες περίπου γνωρίζεις ολόκληρο τον Ολυμπο, το τερρεν αν και σκληρό εμενα μου αρέσει. Οι εικόνες από το βουνό τον θεών, το στεφάνι, αλλά και πίσω από αυτό, μαζί με τα χρώματα του ξημερώματος σε αποζημιώνουν. Ίσως θέλει λίγο σύνεση ο αγώνας αυτός και σεβασμό όπως σε κάθε ultra γιατί όπως αποδείχτηκε πιο πάνω το ULTRA θα σε εκδικηθεί και θα δώσεις μάχη με νύχια και δόντια να κρατηθείς μέσα στον  αγώνα. Νομίζω ότι ο Χάρτης του ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα άλλαξε και ότι ο αγώνας εκτόπισε άλλους αγώνες από άποψη δυσκολίας τουλάχιστον, και να σκεφτούμε ότι ήταν μονο η πρώτη διοργάνωση. Εάν περάσουνε μερικά χρόνια και αρχίσουνε και πατιούνται τα φρέσκα μονοπάτια που άνοιξε ο Ρίγος, και σηματοδοτηθούν καλύτερα, όσο περνάει ο καιρός, ο αγώνας θα γίνει ΠΟΛΥ καλός... 

          * ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους που βοήθησαν στη διοργάνωση του αγώνα αλλά και σε όλα τα παιδιά των σταθμών... 

          Παρατηρήσεις... 

          1)Μια από τις πιο δύσκολες συνεχόμενες αναβάσεις σε αγώνες βουνού που θα βρείς. Σε 26 χιλιόμετρα ανεβαίνεις ~ 3000m. 
          2)Terrain σκληρό σαν του Ταΰγετου... 
          3)Απίστευτες σάρες.
          4)Το κομμάτι Βρυσοπούλες Μπιχτέτσι μετά την μεταμόρφωση, μετά τις τραβερσες θέλει σηματοδότηση καλύτερη.
          5)Κάτι πρέπει να γίνει με τα βελάκια του αγώνα του Φαέθων.
          6)Ένα βέλος στο Δρόμο με Spray ήταν αρκετό για μην χαθεί κόσμος στο δρόμο μετά το Μπιχτετσι (το έχουμε δει και στον ROUT).
          7)Στον Αγιάννη το τραπέζι τον αθλητών να είναι διπλα από το τραπέζι του φαγητού και όχι 5 μετρα μακριά.
          8)Ίσως στο Λιβαδάκι να υπάρχει κάτι σε φαγητό για να σου δώσει λίγο δύναμη μέχρι τα Πριόνια.
          9)Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι από τα πριόνια μέχρι το τέλος να είναι μονο 15 χιλιόμετρα.
          10)Αυτό το γύρω, γύρω του Λιτοχώρου δεν με πείραξε τόσο πολύ όσο η νυχτερινή σηματοδότηση του κομματιού αυτού
          11)Θα προτιμούσα να είχα κάνει ένα άλλο κομμάτι επιπλέον στο βουνό και να τερματίσω από την Γκόλνα κατευθείαν στον τερματισμό, παρά τον γύρω του Λιτόχωρου.
          12)Το  τελευταίο πλακόστρωτο του τερματισμού είναι πολύ ανώμαλο με φόβο στραμπουλήγματος εάν πηγαίνει κάποιος γρήγορα ή δεν το έχει δει λόγο κούρασις... το πλαϊνό πλακόστρωτο προς το ποτάμι είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση.
          13)Τα δώρα για τον αγώνα είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ. Δεν έχω πάρει ΠΟΤΕ μου δώρο υδροσακο της Salomon. Τεχνική Μπλούζα, τσαντάκι μέ το λογότυπο...
          14)Πιστεύω ότι του χρόνου ο αγώνας θα είναι πολύ καλύτερος και θα έχει πιο πολλές συμμετοχές
          15)θα το έκανα του χρόνου σίγουρα...!!!!